1 ”මවු කුසින් උපන් හැම කෙනෙකුගේ ම ජීවිත කෙටි ය, දුකින් පිරී ඇත.
2 ඔහු මලක් මෙන් පිපී, පර වී යන්නේ ය.
නොපවතින සෙවණැල්ලක් මෙන් පහ ව යන්නේ ය.
3 එවැන්නෙකු දෙස ඔබ නෙත් යොමා බලන සේක් ද?
උසාවියෙහි ඔබ වෙත ඔහු කැඳවන සේක් ද?
4 අපවිත්‍ර දෙයකින් පවිත්‍ර දෙයක් උපදවන්න කාට හැකි ද?
කිසිවෙකුට බැරි ය!
5 මිනිසාගේ ආයු මිම්මක් ඇත.
ඔහුගේ අවුරුදු ඔබ අතේ ය.
ඔහුගේ කාල සීමා ඉක්මවා නොයන පරිදි ඒවා පිහිටුවා ඇත.
6 පැයවල් ගණන් බලමින් කුලීකරුවෙකු මෙන් සිටින ඔහුගෙන් ඔබේ ඇස් ඉවතට ගෙන ඔහුට විවේකය දුන මැනව.
7 ගසක් කපා දැමුවොත්, එය යළිත් ලියලා එහි රිකිලි හටගනු ඇතැ යි බලාපොරොත්තුවක් ඇත.
8 ඒ ගසේ මුල් බොහෝ කල් පොළොවේ දිරා ගියත් එහි කඳ බිම වියළී ගියත්,
9 වතුර උරා ගත්තොත් දලු ලා පැළෑටියක් මෙන් යළිත් අතු ලියලනු ඇත.
10 එහෙත්, මනුෂ්‍යයා මැරුණොත් මැරුණා ම යි.
ඔහු මියගිය විට යන්නේ කොතැනට ද?
11 වැවේ වතුර සිඳී යන්නේ ය;
ගඟ හිඳී වියළී යන්නේ ය;
12 එසේ ම, මිනිසා මියගිය කල යළි නොනැඟිටියි;
ඉර හඳ පහවන තුරු ඔහු නොපිබිදෙයි.
සිය නින්දෙන් නැඟිට නොඑයි.
13 අනේ!
ඔබ මා පාතාල ලෝකයේ වසා දමා ඔබේ උදහස පහවන තුරු මට රැකවරණය දී,
මට කාලාන්තරයක් නියම කොට මා සිහි කරන සේක් නම්,
මම කැමැත්තෙමි.
14 මියගිය පසු, මිනිසෙක් යළිත් ජීවත් වෙයි ද?
මම නම්, මාගේ නිදහස පැමිණෙන තෙක් ජීවිත සටනේ සියලු දවස්වල බලාපොරොත්තුවෙන් පසු වෙමි.
15 ඔබ හඬගසන සේක:
මම උත්තර දෙන්නෙමි;
ඔබ මැවූ මැවිල්ල ගැන ඔබ සතුටු වන සේක.
16 එහෙත් දැන් ඔබ මාගේ පියවර ගණන් කරන සේක;
මාගේ පව් ගණන් කර බලන සේක.
17 ඔබ මාගේ පව් මල්ලක දමා මුද්‍රා තබා ඇත.
මාගේ අපරාධ වසා සඟවා ඇත.
18 ”කන්දක් ගරා වැටී සුණු විසුණු වන්නාක් මෙන්, පර්වතයක් එය පිහිටි තැනින් පහ ව යන්නාක් මෙන්,
19 වතුරෙන් ගල් ගෙවී යන්නාක් මෙන්, ජලප්‍රවාහයෙන් පොළොව සේදී යන්නාක් මෙන් ඔබ මිනිසාගේ පැතුම් සුන් කරන සේක.
20 ඔබ අවසානය දක්වා ඔහු පරාජය කරන සේක.
ඔහු අතුරුදහන් වී යයි;
ඔහුගේ මුහුණේ රූප විලාශය වෙනස් කොට ඔබ ඔහු පහකරන සේක.
21 ඔහුගේ පුත්‍රයන් ගෞරවයට පැමිණෙන විට, එපවත් ඔහු නොදනියි.
ඔවුන් අවමානයට පැමිණෙන විට ද ඔහුට දැනුමක් නැත.
22 එහෙත්, ඔහුට දැනෙන්නේ ඔහුගේ සිරුරේ වේදනාව පමණකි.
ඔහු වැලපෙන්නේ තමා ගැන පමණකි.”
