ජෝබ්ගේ අවසන් කතාව
1 ජෝබ් යළිදු සිය කතාව ඇරඹී ය:
2 ”අනේ!
දෙවිඳාණන් මා රැක බලා ගත් පෙර කාලයට ආපසු යා ගත හැකි නම්!
3 එකල එතුමාණන්ගේ පහන මාගේ හිසට උඩින් බැබළිණි.
ඒ එළියෙන් මම අඳුර මැදින් ගමන් කෙළෙමි.
4 එකල මම සමෘද්ධිමත් ව සිටියෙමි;
එතුමාණන්ගේ මිතුරුකම මාගේ නිවෙස රැකවල් කෙළේ ය.
5 එකල සව් බලැති දෙවි තුමාණෝ මා සමඟ සිටි සේක;
මාගේ දූ දරුවෝ මා අවට වූ හ.
6 මාගේ ගව සම්පතෙන් කිරි ද පර්වතයේ ඔලීව ගස්වලින් තෙල් ගංගා ද ගලා ආවේ ය.
7 නගරයේ වාසල් දොරටු ළඟ උතුමන් සමඟ මා අසුන් ගත් කල,
8 තරුණයෝ මා දැක පසකට වූ හ;
වයසක උදවිය සිය අසුන්වලින් නැඟී හරසර දැක්වූ හ.
9 ජන නායකයෝ අතින් මුව වසාගෙන කතාව නැවැත්වූ හ.
10 මැති ඇමතිවරු කට වසාගත් හ;
සියල්ලෝ ම නිහඬ වූ හ.
11 මා ගැන ඇසූ දුටු කවුරු කවුරුත් මාගේ ගුණ වර්ණනා කළහ.
12 එසේ කෙළේ, මා දිළිඳාගේ දුක් අසා ඔවුන් මුදා ගත් බැවිනි;
සරණක් නැති අනාථයන්ට මා ආධාර කළ බැවිනි.
13 දැඩි විපතට පත් අය මට ආසිරි පැතූ හ;
මම වැන්දඹුවන්ගේ සිත ප්‍රීතියෙන් පිනා යාමට සැලැසීමි.
14 මම දැහැමිකම නමැති වස්ත්‍රයෙන් සැරසී, රන් සළුවක් ද මකුටයක් ද මෙන් යුක්තිය පැළඳගත්තෙමි.
15-16 මම, අන්ධයාට දෙනෙත් මෙන් ද කොරාට දෙපා මෙන් ද දිළිඳාට පියා මෙන් ද වූයෙමි.
මම, නොහඳුනන අය වෙනුවෙන් මැදිහත් වූයෙමි.
17 මම අදමිටුවාගේ හක්ක බිඳ, විපතට පත් වූ අය ඔහුගේ කටින් මුදා හැරියෙමි.
18 එදා මා සිතුවේ මෙසේ ය:
‘මම දිගායු වළඳා දරු කැල මැද මාගේ නිවෙසෙහි යෙහෙන් මිය යෑමට නිරතුරු බලාපොරොත්තු වීමි.
19 පොළොවේ දිය දහර තෙක් මුල් බැස ගිය, රෑ පින්නෙන් තෙමී ගිය, අතුපතර ඇති ගසකට මම සමාන වීමි.
20 එවිට සියලු දෙන නිරතුරු මට පැසසුම් කළහ.
මාගේ ශක්තිය ද කිසි දා හීන නො වී ය.’
21 මා උවදෙස් දුන් විට සෙනඟ නිහඬ ව මට සවන් දුන්හ.
22 මාගේ කතාව නිම කළ විට ඔව්හු වෙන කිසිවක් ඊට එකතු නොකළහ.
මාගේ වචන ඔවුන්ගේ සිතට වැහි බිංදු මෙන් කාන්දු වී ගියේ ය.
23 වැසි එන තුරු බලා සිටින, පොසොන් වැසි වලා එන විට ප්‍රීති වන ගොවීන් මෙන් ඔව්හු මුව අයාගෙන මට සවන් දුන්හ.
24 මා මඳහසින් ඔවුන් දෙස බැලූ විට ඔව්හු දිරිගත්හ.
මාගේ සොම්නස් මුහුණ දුටු විට ඔවුන්ගේ දොම්නස් බැල්ම පහවිය.
25 මම රැස්වීමේ මූලාසනය ගෙන ඔවුන් ගත යුතු පියවර සකස් කෙළෙමි.
සිවුරඟ සෙනඟ පිරිවරා කඳවුරු බැඳගත් රජෙකු මෙන් මම වැජඹෙමින් අසරණයන් සැනසුවෙමි.”
